Зохиолч: Ч. Лодойдамба
Ангилал: Монголын уран зохиол
Дерзень зогсоход түүнээс хүүхэд хөтөлсөн цэнхэр дээлтэй хүүхэн буугаад инээсээр бидэн рүү ирлээ. Тоглоомын шинэ машин барьсан хүүхэд «Аав аа, аав аа миний машиныг хараач» гэсээр гүйж ирэхэд Дорж гуай угтан тэвэрч аваад үнсэх зуур өчигдрийн миний өгсөн чихрийг энгэрийнхээ өврөөс авч үлээгээд өгөв.
— Бид хоёр цалингаа аваад хотын хоршооны юмыг бүгдийг нь хамж аваад ах нартаа бэлэглэчхээд арай гэж нэг машинтай ирлээ гэж Дулмаа гуайн инээмсэглэн хэлэхэд нь,
— Гэрийн нярвууд лаагаа идсэн ч, луувангаа идсэн ч хамаагүй шүү дээ гээд Дорж гуай инээхэд нүднийх нь гүнд шингэсэн гуниг баярын очоор солигдов.
Энэ үед Дорж гуайг харахад их үер юм уу, салхинд хэсэг мөчрөө хугалуулсан боловч ялж гараад навч дэлгэн байгаа бүдүүн улиас шиг байв. Тэгээд би энэ хүний амьдралын ноён нуруу хугараагүй юм байна. Хугалж дийлэх хүч байх ч үгүй юм гэж бодсон билээ.
