Насан арслан «Төв асрын» зүг алгуурхан дэвэв. Энэ хүний ханхар цээжинд юу эс багтав гэж! Бөх хүн нэгийг унагах агшиндаа дараагийн давааны амыг боддог гэлцдэг. Үнэхээр ч Насан арслангийн цээжинд «зургаагийн даваанд тун ч бузгай барилдсан Булган аймгийн Түвдэндорж гэдэг хүүг амлая. Зэгсэн бөх болох хүү шиг харагдана билээ. Түүгээр зодог тайламз. Эр хүн зорьсондоо хүрэхээс сайхан юм хаа байх вэ. Хорвоод тоос хөдөлгөж яваагаа Цоодолд ч, бөхчүүлдээ ч, наадамчдадаа үзүүллээ» гэсэн бодол зүрхэн цохилттой зэрэгцэнэ. Зориг хүсэл, итгэл тэмүүллийн далбаа нь огтхон ч гудайгаагүй, далан насныхаа давааг давж яваа өвгөн бүргэд Насан арслан олон онд барилдаж, газар газрын хүчтэнийг орхиж омог хав, жаргал баяслаа хувааж, идээний дээжийг ивээлт тэнгэрт нь өргөн явсан их наадмынхаа талбай дундуур шижир алтан соёмбо гэрэлтсэн төр улсынхаа далбааг нүд цавчилгүй ширтэж хүчит хоёр гар даль жигүүрээ дэлэн дэлсээр л байж билээ.
Хууччуулын өгүүлэхийг сонсвол монгол газар бөхийн удам тасрахын учир үгүй гэлцэнэ...
