Бид Равдандаа тусалдаг боллоо. Тав арван цаас нийлүүлээд байрынх нь мөнгийг төллөө. Би тасалбарыг нь аваад очсон чинь Равдан дургүйлхэж гарлаа. Би тэтгэвэр авдаг хүн, хичээлийнхээ зав зайгаар ажил хийсэн ч яах вэ гэж байхгүй юу. Аргаа барахдаа «үгүй тэгэх хэрэггүй. Байрны чинь мөнгийг манай албан газар төлсөн юм, хойшид ч тэгнэ» гэлээ. Хүн болсоор худлаа хэлж үзээгүй юм сан, аргагүй тэгчих бас л байдаг аж. Равдан маань анхандаа итгэхгүй байснаа, сүүлдээ үнэмших шиг боллоо.
Өөр ч онцын туслаад байх юу байх вэ. Лувсан гуай хааяа нэг ботинк ч юм уу, галстук ч юм уу аваад өгдөг л байх. Равдан өөрөө ч ухаалаг, эгч нь аж ахуйч болоод тэр хоёрт тэтгэврээрээ подхийтэл амьдраад байдаг юм. Ний нуугүй ярихад бидний тусламжийн гол нь эд материалд ч байгаа юм биш ээ. Тэртэй тэргүй Равдан хүү болоод л байх сан биз. Харин манайхан Равданд хайртай болчихсон, Равдан ч бидэнд дасчихсан байх шиг санагддаг юм...
