Аав маань нас барахаасаа хоёр жилийн өмнө өөрийн бүтээлүүд, гар бичмэл, тэмдэглэлийн дэвтрээр дүүргэсэн нэгэн жижиг чемодан надад өгч билээ. Тэгэхдээ өөрийг нь явсны дараа эдгээрийг уншаарай гэж урьдын адил хошигнох, даажигнах маягтай хэлсэн юм. Явсны дараа гэдэг нь нас барсны дараа гэсэн үг л дээ.

"Зүгээр л гүйлгээд хараарай. Чамд хэрэг болох юм байж магадгүй. Намайг явсны дараа чи шилж үзэж байгаад хэвлүүлж ч болох юм" гэж гирвэших маягтай хэлсэн. Тэгэхэд бид хоёр бөөн номд дарагдсан миний ажлын өрөөнд байсан хэрэг. Аав ямар нэг зовлонтой ачаанаас салахын түүс болсон мэт чемоданаа тавих газар хайн нааш цааш жаахан холхисон. Тэгээд нэг буланд нүдэнд торохоор газар түүнийгээ тавилаа. Тэр бол бидний хувьд хэзээ ч мартамгүй газар шагайм хором байсан ч түдэлгүй бид өөр өөрсдийн хуучин дүрдээ орж, амьдралын тухай нарийн ширийн юм бодолгүй, харилцан хошигнож, даажигналцсаар тайвширч билээ. Өдөр тутмын аар саархан зүйлсийг урьдын адил, тухайлбал Туркийн эцэс төгсгөлгүй улс төрийн ээдрээ болон аавын ихэнхдээ бүтэлгүй болдог бизнес энэ тэрийг тэгтлээ харамсахгүйгээр ярилцдаг асан.

Аавыг бүрмөсөн явсны дараа нөгөө чемоданд гар хүрч чадахгүй хэдэн өдөр хажуугаар холхисноо би санадаг юм. Тэр жижиг хар савхин чемодан, түүний цоож, мөлгөр булангууд нь миний хувьд аль хэзээний танил зүйл билээ. Аав түүнийг ойр зуур аялахдаа авч явна, заримдаа ажил руугаа бичиг цаас хийгээд явна. Хүүхэд байхдаа аавыг аялаад ирсний дараа би тэр жижиг чемоданыг онгойлгон, доторх юмсыг нь онгичиход түүний хэрэглэдэг үнэртэй ус, харь орны үнэр хослон ханхалдаг байсныг нэхэн санав. Энэ чемодан бол дотнын найз бөгөөд миний өнгөрсөн үе, хүүхэд насыг минь барим тавим сануулагч атал би түүнд одоо гараа ч хүргэж чадахгүй буйн учир юу вэ? Доторх зүйлсийнх нь нууцлаг жингээс болоод тэгсэн нь эргэлзээгүй...