Өвгөн, гав ганцаараа завиар явж, Гольфстримд загас агнажээ. Тэр наян дөрвөн өдөр тэнгист гарахдаа нэг ч загас бариагүй ажээ. Эхний дөчин өдөр өвгөнтэй нэг жаал хүү явжээ. Өдөр бүр гар хоосон ирээд байхаар нь хүүгийн эцэг эх «өвгөн лав сэло буюу огт ганзага нийлэхгүй хүн болсон байх» гээд ганзага нийлнэ гэсэн өөр загасчинтай явуулахад нь үнэхээр ч гурван сайн загас, эхнийхээ долоо хоногт барьжээ. Өвгөний өдөр бүр хэрхэн хоосон ирэхийг үзэх нь хүүд өрөвдмөөр хэцүү тул загасны хэрэглэл болох гох, жалан, шонд ороосон далбаагаа гэртээ аваачихад нь туслахаар эрэг дээр гардаг байв. Ороолттой далбаа нь зотон шуудайгаар зай завсаргүй нөхүүлсэн тул хиар цохиулсан хороо цэргийн тугтай төсөөтэй харагдах ажээ.

Өвгөн биеэр туранхай ядруу, шилэн хүзүү нь гүн үрчлээс болсон, хацар нь халуун орны тэнгисийн гадаргуугаас ойсон нарны туяанаас үүсдэг арьсны өмөн үү хэмээх хоргүй өвчний хүрэн толбо болжээ. Өмөн үүний толбо хацрыг нь даган хүзүүнд нь хүртэл уруудаж, бас том загас татаж гаргахад татлагад хага зүсүүлсэн гүнзгий сорви гарт нь үзэгдэнэ. Гэвч шинэ сорви алга. Байгаа сорви нь аль хэдийн усгүй болсон цөл газрын ан цав мэт хуучин ажээ. Өвгөний нүднээс бусад нь цөм өтөлснийг илтгэх бөгөөд гагцхүү нүд нь тэнгисийн өнгөтэй адил. Хэр баргийн юманд бууж өгдөггүй хүний сэргэлэн нүд юм. Өвгөн хүү хоёр завины зогсоолоос замаар өгсөн явж байхдаа...