Нар шингэх үеэр Жавзмаа сүүлчийн хот айлын гаднаас мордов. Өмнө нь торойх ч юмгүй цагаан тал мэлтийж, жаварт салхи жолоо цулбуур барьсан хурууных нь үзүүрийг чим чим хийлгэнэ.
«Өнөөдөр овоо ажил амжууллаа. Хань бүлтэй болохоор албан ажил урагштай юм. Моонон байхгүй бол би гэрийнхээ ажлыг орхиод яаж ухуулга хийх билээ» гэж Жавзмааг бодож явтал тэнгэр харанхуйлан, салхины хүч ихсэж урдах зам ч бүдгэрэв. «Цасан шуурга тавивал гэрээсээ төөрч мэднэ» гэж ухуулагч бүсгүй бодоод давирахад хөлдсөн гөлөм тар түр хийн дуугарч, морь нь шогшив. Бүсгүй мориндоо ташуур өглөө. Бүрэлзэхийн төдий ч бараагүй «Шинэ нутагт төөрчих вий дээ. Энэ чинь зүг нь мөн л байгаа даа» гэж санаад мориныхоо амыг татасхийв. Чимээ чагнавал хөр цасны дээд тал хийсэж сүржигнэхээс өөр юу ч үл сонсогдоно. Бүсгүй газрын баримжаа харах гэхэд таамаг болох юмгүй. Хот айлаас гараад хэрхэн явснаа дүрслэн бодтол яриагүй л зам нь мөн шиг санагдсанд салхи сөрөөд л хатирууллаа. Мал бэлчсэн чийр ч алга. «Зэлүүд газар орчих шиг боллоо, яадаг билээ. Буцдаг юм уу» гэснээ «Олон бодолт оргож чадахгүй гэгч болох болов уу» гэж бодоод бяцхан ухаа дээр гартал нохой хуцах сонсогдов.
Гэрийнхээ гадаа ирээд Жавзмаа «Би ажиг муутай юм аа. Хаяанаасаа буцчих шахаж шүү» гэж бодон мориноос буув...
