Нэг өдөр ажлаа дуусгаад гэртээ харихаар явж байтал мөн барилга дээр ажиллаж байгаа хоёр үзбек оюутан бидэнтэй нийлж дөрвүүл хамт явж байлаа. Тэдний нэг нь өргөн хацартай, онигор хар нүдтэй монголжуу царайтай Юсүпов гэдэг залуу байна. Нөгөө нь гонзгой нүүртэй, хүрэн царайтай Ахметов гэдэг оюутан байна.

Замдаа бид модны сүүдэрт түр амран сууж тамхи татаж, цүнхнээсээ жимсний ус гаргаад ууж байв. Юсүпов нөхөр маань их яриа хөөрөө хүн, үргэлж бидэнд юм ярьж үзбек орон нутаг, хүн ардаа магтан ярьж явлаа. Тэр яриагаа үргэлжлүүлэн хэлсэн нь:

— Одоо шинэ цаг болжээ. Олон үндэс угсаатан найрамдан хөдөлмөрлөх цаг болжээ. Урьд манай үзбек орныг дээрэмдэн сүйтгэж явсан Чингис хааны ач үрс та нар одоо манай бүтээн байгуулах ажилд оролцож байна. Энэ бол шинэ цагийн их найрамдлын бэлгэ тэмдэг юм даа гээд тамхиа татаж хар тоорцгоороо нүүрээ сэвж байв.

Юсүповын энэ үгэнд буруу юмгүй, гомдмоор зүйлгүй боловч манай Үлэмжийн шарыг жаахан хөдөлгөв бололтой. Үлэмж нэлээд шартай, хэлэмгий, овоо мэдлэгтэй хүн юм. Би Үлэмжийг харсан чинь, тэр том нүдээ анийлгаж байна. Тэгэхлээрээ тэр гашуун үг хэлдэг зантай юм. “Ямар гашуун үг хэлдэг бол” гэж бодтол тэр ингэж хэлдэг байна:...