Түндэв Сундуй хоёр бие биеийг арайхийн олж нуруугаа нийлүүлэн хэвтсэн боловч нэмэр болсонгүй. Хунгар нурж дарсаар байв. Буруу харан хөл атирангаа Сундуй;
— Хөлдөж үхдэг болж дээ гэж урамгүй шивгэнэлээ. Түндэв;
— Аюул ч алган доор гэдэг л болж байна. Ядаж чи юу гэж цаашаа хөндийрч дундуур цас чихүүлээд байгаа юм бэ! гэв.
— Тэгвэл өндийнө өө! Би дээлээ тайлна.
— Чи юу болж байна аа. Хүүе Сундуй! Хүн хөлдөөд ирэхлээрээ дээлээ тайлаад гүйдэг үнэн гэсэн шүү.
— Үгүй ээ, үгүй! Нөмрөх гэсэн юм.
— Тэгвэл зөв шүү. Би ч гэсэн дээлээ тайлаад дэвсье. Чи дээлээ тайлаад нөмөр! Өөр аргагүй ээ...
