Нэгэн мянга есөн зуун далан дөрвөн онд миний бие Софи хотноо Хөнгөн үйлдвэрийн технологийн дээд сургуульд сурч байсан билээ. Миний зэргэлдээ өрөөнд Дмитир Калев гэгч болгар залуу амьдарч байв. Түүнийг би Дима гэж дууддаг сан. Дима гадуур явахдаа жүжиг, бүжиг, сүүдэр шийн зарлалын дэргэдүүр зогсохгүй өнгөрнө гэж ер үгүй. Өглөө таарахад л мэнд зөрүүлсний дараа «Өчигдөр тийм жүжиг, бүжгийн жүжиг үзэв» гэж хуучилдаг сан. Нэгэн өдөр дадлагын хичээл тараад ядарсхийн байрнаа ирж явтал Димагийи нүүрэнд баясал тодорч:
...
