Гэлхай Петар, Стамбулын мөрдөн байцаах шоронд сууж байсан хоёр сарынхаа тухай юм юмнаас илүү их бөгөөд сонирхолтой хуучилдаг сан. Тэгэхдээ, дэс дараагаар нь биш, биеийнхээ шаналгаа хийгээд мөн үхэх тухай хоногшсон бодлоо бусдаас нуухыг хичээдэг хүнд өвчтөн аятай, үе үе зогсон байж ярьдаг байсан юм сан. Тэр хэсэг бусаг яриа нь нийлээд нэг юм болно гэж байхгүй. Нэг зүйл эхлээд ярьснаа, түрүүн ярьсныгаа давтах юм уу, эсвэл бүр буцаад аль хэдийн болсон явдлыг таслан авч өгүүлж байх жишээтэй. Ер нь юу ч ярилаа гэсэн өөрийн нь хувьд цаг хугацаа гэдэг ямар ч учир холбогдолгүй болсон мэт, тэгээд ч тэр биз дээ, бусдын амьдралд ч гэсэн цаг хугацаа, үйл явдлын дэс дараа огт учир холбогдолгүй юм шиг үздэг болсон нэгэн буюу. Яриа нь дэс дараагаа бүр алдаж, цоо шинэ юм гарч ирснээ, мөн л түрүүчийнхийгээ давтаж, тэгснээ хамаагүй урагшаа явснаа бүр гэдрэгээ буцаж, төгсөв үү дээ гэтэл өөр шинэ шинэ юм өдөгдөн гарч ирээд л, тэр нь овоо учир тайлбартай болж ирэх боловч мөн л цаг хугацаа, орон хийгээд зарим явдал хаягдаж хоцорно.

Мэдээжийн хэрэг, тийм яриа дундаас олон юм гээгдэж, ойлгомжгүй зүйл мундахгүй гарах боловч яриаг нь таслах юм уу, сүүлд нь элдэв шалдав юм шалгааж байх гэдэг залууд эвгүй санагдаж байж л дээ. Хүнийг ая тааваар нь хүүрнүүлэхээс илүү юм юу байх билээ...