«Ээ Марья, Марья, Марья... Чи хүний амьдралыг ингэж үрсэн байна шүү дээ. Павел бид хоёр гэж хоёр тэнэг нохой өөд өөдөөсөө хуцлаа... Бид хоёр хоёулаа муусайн гуйлгачин. Павел чи дэмий донгосох хэрэггүй. Гуйлгачин биш юм бол юунд нь уурласан юм бэ? Юундаа уурлах юм бэ? Залуу насанд хумсын чинээ жаргал олсондоо баярлаж явбал барав. Гэтэл чи баяр жаргалыг ч үзээгүй дээ. Чамд Марья сэтгэлгүй байсан болохоор гашуун зовлон хоолой дээр чинь тээглэсэн нь энэ. Тээр цагт хүний юмыг шүүрэх хэрэггүй байсан. Гэтэл хүрч ирээд яах ийхийн завдгүй аваад явчихсан!.. Баярласан гээ» гэж Филипп бодож явлаа.
Филиппийн сэтгэл гашуун зовлонтой байлаа. Харин одоо энэ гашуун зовлонгийн нь хажуугаар Марьяд гомдох сэтгэл төрнө...
