Эх нь нүдээ бүлтийлгээд хүүгээ ширтэж,
— Юу болов оо, Витька?! гэв.
— Юу ч болоогүй гэж Витька орны ирмэг сандайлан удаан дуугай суув. Эх нь мөн дуугай хүүгээ ширтэнэ. Хүү нь том болчихсон ч юм шиг нэг л хачин харагджээ.
— Ээж ээ... гэж Витька хоолойгоо үл мэдэг чичрүүлэн, — Та хүнтэй битгий суугаарай. Хэрэггүй. Би одоо үг дуулна. Хичээлээ үзнэ, хичээлдээ сайн болно. Би сайн суръя гэвэл чадна л даа гэж ярив. Витька ингэж ярихдаа хажуу тийш харж байгаад их л аяархан биеэ хүчлэн ярьж байв.
Эхийн нь нүүр халуун оргин улсхийж, огт учир утгагүй инээв. Үг ярихдаа нэг л хуурмаг юм шиг мэгдэн сандарч, гэнэт их л тэвдсэн байдал илэрхий.
— Намайг хүнтэй сууна гэх чамд хэн хэлэв? Мөөн! Хаанаас дуулав?! Чи юу гэж байгаа юм?
— Би мориныхоо эмээлийг авъя гээд Витька гарав. Хүүгээ гармагц эх нь нэг муу пальто авч нөмрөөд гэрийн дотуур яахыгаа мэдэхгүй эргэлдэж байснаа ширээнээ сууж цурхиртал уйлав. Хүүгээ жаахан ч гэсэн эр хүн болжээ гэж баярласан ч юм уу, аж амьдрал одоо ингээд өнгөрдөг байжээ гэж гутсан ч юм уу яагаад уйлж байгаагаа өөрөө боловч мэдэхгүй байв...
