Буркин өгүүлрүүн:

— Энэ хэрэг гайхалтай биш. Дун хорхой мэт хальсанд ороод суудаг ганцаар байдалтай хүмүүс энэ ертөнц дээр цөөнгүй. Энэ нь хүн эрт балар үед олноор явах дургүй ганцаараа агуй нүхэндээ хоргодож байсан өвөг эцгийнхээ заншилд эргэн орж буй хэрэг үү, эсвэл хүний олон янз зан авирын нэг нь үү? Үүнийг хэн мэдэх билээ. Би байгалийн шинжлэгч биш. Түүнчлэн энэ мэт зүйлд оролцох нь миний хэрэг биш. Хэдий тийм боловч Мавра мэт хүмүүс ховор биш гэдгийг хэлэхийг хүсэж байна. Хоёр сарын өмнөхөн хотод миний нөхөр, грек хэлний багш Беликов гэгч нас барсан билээ. Та түүний тухай лав сонссон биз дээ. Тэр ямар ч сайхан цэлмэг өдөр ч галош өмсөж нарны халхавч барин бас заавал хөвөнтэй хувцастай явдгаараа алдаршжээ. Түүний нарны халхавч, цаг, тонгорог нь цөм дугтуй дотор хийгээтэй байх ба нүүр царай нь ч дээлийн зах дор халхлагдан мөн л дугтуй дотор байгаа мэт үзэгдэнэ. Бас нүдэндээ бараан өнгийн шил зүүж, чихээ хөвөнгөөр бөглөж, хөлсний тэргэнд суухдаа тэрэгний бүхээгийг босгохыг тушаадаг аж. Нэг үгээр хэлэхэд тэр хүн өөрийн биеийг хальсан бүрхүүлд хийж гаднын нөлөөнөөс тусгаарлаж салах гэсэн бодолтой байсан билээ. Бодит байдал түүнийг айлган жигшүүлэх тул тэр өөрийн аймхай ба одоогийн юмыг жигшин үздэгийг гэрчлэн буй мэт ямагт өнгөрсөн буюу ер байгаагүй юмыг магтана...