«Тэгэхээр... хүн хэчнээн гашуун зовлон эдлэх тусмаа төдий чинээ амттай сайхныг тачаадан хүснэ. Бид бол үүнийг ойлгохгүй байна.
Бидний ач өчүүхэн бөгөөд бид бие биеийг харахдаа өөрсдийгөө элдэв эндэгдэл хилэнцгүй гэж биеэ тоох байдлын униарыг дөнгөж нэвтлэн харах ажээ.
Энэ нь нэлээд тэнэг... тун ч харгис явдал юм. Үхээнц дорой хүмүүс гэж ярих нь бий. Үхээнц хүмүүс гэж юу байдаг вэ? гэвэл юуны өмнө бидний адил яс, цус, махтай, мөн тийм мэдрэлтэй хүмүүс байх юм. Үүнийг бидэнд бүхэл үе өдөр тутам өгүүлж байна. Бид сонсож л байна... Гэвч энэ бүхэн яагаад тэнэг хэрэг болохыг чөтгөр бүү мэд. Харин үнэндээ бид өөрсдөө үхээнц дорой хүмүүс, тэр ч байтугай бидэнд орвол залиар бага, бидний хийж байгааг бодвол сайн үйлсийг хийхдээ чадвар муутай хүмүүсийн тархи, мэдрэлээс, бидний тархи мэдрэл давуу гэж үнэмшиж биеэ тоох байдлын алхам нүхэнд унасан үхээнц дорой хүмүүс юм. Ингэхлээр тийм болдог... чухамдаа энэ явдал ч эртний юм даа...»
