... Алгуурхан урагшлах хүн сүрэг нь шуурга дэгдмэгц сэргэдэг далайн харанхуй давлагааг санагдуулж, хүмүүсийн зэвхий царай нь хуйлран хөөсөрсөн булингарт долгион адил ажээ.

Нүд нь сэргэн гэрэлтэвч хүмүүс өөрийгөө гайхаж, шийдвэртээ итгэж ядсан янзтай бие биеэ харна. Жижигхэн бор шувуу язганах адил, олны яриа шуугиан дэгдэнэ.

Тэд өөр өөрийнхийгөө зөвтгөх мэт хянуур, зөөлөн ярилцана.

— Хойшид тэвчих арга алга аа. Тэгээд л ирлээ...

— Шалтгаангүй бол ардууд хөдлөхгүй ээ...

— Үүнийг «тэр хүн» ойлгохгүй гэж үү дээ?..

Голдуу «түүний» тухай ярьж, «тэр хүн чинь» сайхан сэтгэлтэй хүн. Юм бүхнийг ойлгоно... гэж бие биедээ итгүүлж байв. Гэвч түүний төрх байдлыг тодорхойлсон үгэнд өнгө алга. «Түүний» тухай эртнээс магадгүй, хэзээ ч нарийн бодож байсангүй, түүнийг амьд бодит хүн гэж сэтгэж байсангүй, түүний «хэн» болохыг нь ч мэдсэнгүй, тэр ч байтугай ер нь «тэр хүн» яах гэж байгаа юм бэ, юу хийж чадах юм бэ гэдгийг ч муу ойлгож байсан нь илэрхий ажээ. Гэвч өнөөдөр «тэр хүн» хэрэгтэй болж, үнэн хэрэг дээрээ ямар янзтай байгааг нь мэдэхгүй ч гэсэн «түүнийг» ойлгохыг бүгдээр хичээж нэг л аварга том юм шиг сэтгэлдээ аргагүй л төсөөлж байлаа...