Манай сангийн аж ахуйд, Артект амрах эрхийн бичиг нэгийг ирүүллээ. Гэтэл түүнийг надад гардуулдаг нь санаанд оромгүй хэрэг болов. Үнэнийг хэлэхэд «гардууллаа» гэдэг үг ч болсон явдлыг үнэн зөв илэрхийлж чадахгүй л дээ. Хэрэг дээрээ тэр бичгийг надад их л хэл амтайгаар өгсөн юм. Жишээ нь, манай ахлах удирдагч Нина Семеновнагийн бодлоор бол би тэр бичгийг авах гавьяагүй хүн ажээ.

Тэр бээр, «Чи бол тэр бичгийг авах гавьяагүй хүн, харин зарим хүмүүс чамайг авах ёстой хүн нь мөн гэцгээж байна билээ. Яах вэ, харъя л даа»... гэж шулуухан хэлсэн юм.

«Зарим хүмүүс гэж тэр бээр хэнийг хэлснийг нь бүү мэд. Харин тэр хүмүүсийн зөв гэдэгт би итгэлтэй байна. Намайг явуулахгүй юм бол хэнийг Артект явуулах ёстой болж байна? Надад хэлээд өг л дөө. Нэгдүгээрт, сургуулийн хэмжээгээр би бол энэ атрын хамгийн түрүүний хүн. Одоогийн энэ байшингуудын оронд гурав дөрөвхөн майхан шаачихсан байхад би энэ сангийн аж ахуйд ирсэн юм.

Бидэнд амаргүй байж билээ. Ялангуяа өвөл бүр ч хэцүү, гэвч биднийг яаж ажиллаж байсан гэж санана. Намрын сэрүүнд хүйтэн салхи майхан нэвт үлээж, өвөлд майхнууд маань цасанд дарагдаж дөнгөж орой нь цухуйж байдаг сан.

Тэр үед би гурван ой таван сартай байж билээ. Гэвч энэ бүгд дөнгөж өчигдөрхөн болсон шиг санагдаж байна. Ийм юм ч ер нь мартагддаггүй л дээ.

Хоёрдугаарт, би... за ерөнхийдөө хамгийн гол нь нэгдүгээр нь юм даа...