«Никотиан» пүүс, Германы папирос тамхины үйлдвэр хоёрын хорвоо өнгөрч хоёр хэлтэрхий нь болох Борис уржийн уржигдар, фон Гайер өнгөрсөн шөнө харанхуй хавцал руу нисэн одож, гэмээ гэмшсэн, гуньж гүйцсэн өөр хоёр хэлтэрхий үлджээ. «Никотиан» мөхөж байгаа нь энэ. Тамхи авах гэж хуурах мэхлэх, авсан хойно нь боловсруулах, боловсруулсан хойноо борлуулах гэж үхэн хатан хөөцөлдөж явдаг цаг өнгөрчээ. «Никотиан» гэдэг нэр хий хоосон, байхгүй юмны нэр болж, түүний ерөнхий мэргэжилтэн тансаг сайхан хувцастай, тарган цатгалан эр хэнд ч хэрэггүй хээнцэр амьтан болж хоцорчээ. Чухам юунд нь болоод Борисыг үхэн үхтэл нь дуулгавартай зүтгэж явснаа, Кондоянистай гэрээ хийлгэх гэж яагаад тэгж мэрийснээ, фон Гайерийг алагдахад яагаад тэгж их харамссанаа Костов сая ойлголоо. «Никотиан» пүүсгүйгээр хөл дээрээ тогтож чадахгүй учраас, түүнийг байхгүй бол хэнийг ч хахуульдаж, хэнийг ч ятгаж, айлган сүрдүүлж чадахгүй учраас л тэр. Ийнхүү бодоход арчаагаа алдаж, аргаа барсан хүн санагдахын зэрэгцээгээр хуучин ертөнцтэй зүйл дуусах тавилантай хүн толгойтой болгонд уур нь хүрнэ. Сэтгэл санаагаар унаж гүйцсэн өөр шиг нь хүнд шинэ амьдралаас юухан шуухан горьдох хэцүүхэн боловч горьдлого үл тасарна...