Удсангүй, зүүнтээгээс үүрийн цолмон дээгүүр мишилзэн гарч ирэв. Энэ үед Галчийн гадаа чив чимээгүй, зөвхөн үхэр малын хааяа янцаглах үүгнэх нойрмог чимээ сонсогдоно. Мөн Галчийн гэрт нойр алдаж аяншсан хүмүүсийн хурхирах нь бүдэгхэн сонстоно аж.

Яг энэ үеэр Галчийн сийргэр саравчны ард эмээлтэй хоёр морь зогсож байлаа. Хоёр хүн боодолтой, боодолгүй жижиг сажиг юмсыг яаруу түргэн ганзагалж байв. Тэр хоёрын сэтгэлд юм бүхэн л аймшигтай сүртэй бодогдож, цэлмэг хөх тэнгэр дээрээс нь гэнэт ойчих гэж байгаа шиг, цэнхэр ногоон дэлхий ёроолоосоо харлаад гэнэт цөмөрчих гэж байгаа мэт санагдан, ар нуруугаар нь хүйт оргин дагжина.

Цаашаа юу болохыг янаг тэр хоёр харилцан тааварлаад аяархнаар: «За ингээд бид хоёр нэг бол зовлонгийн далайд унаж хоцорно. Үгүй бол зориг чадлаа зангидан явж туулан гэтэлнэ. Ийм л замаар зорилоо шүү дээ» гэж шивэр авир шивнэлдэн явж мориндоо мордоод, сажлууланхан одов. Эргэж нэг удаа хармагц жаахан уужирсан мэт хатируулан хурдалж холд холдсоор чимээгүй болно. Огторгуйн оргилоос уруудан шингэх дөхөж яваа сар, тэр хоёроос салан ядах мэт энхрий улбар царайгаар үдэн харж, сэмжин эрээн үүлээр нүүрээ битүүлээд, уйтгартайяа хоцрох адил ажээ...