Ингээд би нэгэн гайхамшигт хотын зах руу орж ирлээ. Зовлон зүдүүртэй аянаар дүүрэн хоног өдрүүд, үл итгэгчдийн доогтой харц, бэртэгчнүүдийн хорон үг яриа, хов жив, хүний нүнжиггүй зан чанар, хорсол атаархал, хоосон магтаал, ер нь эргээд харахад тэр бүр тоочиж барамгүй хачин жигтэй явдлууд аль хэдийн ард үлдэж, өмнө минь танигдаж мэдэгдээгүй хотын хаалга нээгдэж байна. Намайг бас дандаа басамжлан доромжлогдогсод, нааш харж инээж, цааш харж муулагчид замд үдсэнгүй. Сайхан сэтгэлтэй, надад итгэж, найдаж, олох ёстой, очих ёстой газраа заавал хүрнэ шүү! гэж захиж, аяны минь дөрөөнд сүү өргөж, тэр сүү шигээ сэтгэлд гэгээ татуулсан хүмүүс ч бас ард үлджээ.
Аян замын арван гурван жил: Бага хугацаа биш ч...
