гадаа, тэгэхээс тэгэх гэсэн юм шиг нохой ульж, эхлээд аяархан, дараа нь бүр чанга хоёр янз уртаар уянгалуулан улив. Би нохой улих, ууль дугарах зэрэг ийм юмыг урьд хэзээд ч тоодоггүй байсан боловч одоо харин дотор минь жигтэйхэн эвгүй болж энэ улилтыг яаран эргэцүүлж бодов.

«Огт дэмий зүйл... Нэг организм нөгөөд нөлөөлснөөс ингэж байгаа юм. Миний тархи мэдрэлийн хүнд догдлол эхнэр, Лиза, нохой гуравт дамжин нөлөөлжээ. Тэгээд л гүйцээ... Ингэж дамжиж нөлөөлөх нь зөвхөн зөн бэлгээр тайлбарлагдана»... гэж би бодов.

Хэсэг болсны дараа би Лизад эмийн жор бичиж өгөхөөр өрөөндөө орж ирэв. Одоо би үхнэ гэж бодохгүй харин гэнэт үхчхээгүйдээ сэтгэл нэг л уйтгартай хүнд байв. Би Лизад чухам ямар эм бичдэг билээ гэж бодон тасалгааны голд нэг хэсэг хөдлөлгүй зогссон боловч дээрээс дуугарах ёолж гинших чимээ больсон учир ямар ч эм бичихгүй гэж шийдлээ. Гэлээ ч гэсэн би гайхан зогссоор л байлаа... Нэг зохиолчийн бичсэнчлэн чих хангинах хүртэл дуулдмаар тийм үхмэл нам гүм боллоо. Цаг алгуурхан өнгөрч, цонхны тавцан дээр туссан сарны туяа нэг дор уягдсан юм шиг байрнаасаа үл хөдөлнө... Үүр цайх хариугүй дөхжээ...