Шөнө нь Пассук маань уйлж гарав. Түүний уйлж байхыг нь би огт үзээгүй. Задгай галын утаанд нүд нь хорсоод нулимс гар аа юм уу гэхэд түлээ хуурай байсан юм. Пассук гунигтай байхаар нь би гайхахдаа харанхуй, ядаргаа хоёр эрэлхэг зоригийг нь мохоож дээ гэж бодлоо. Амь зуух гэдэг хачин эд юм даа. Би их боддог юм аа. Бодох тусам л улам ойлгохгүй болоод байх шиг санагдах юм. Яагаад бид амьд явах сан гэж хүсэж байдаг юм бэ? Амь зууж аж төрнө гэдэг хүний хэзээ ч хожиж байгаагүй тоглоом юм шүү. Амьд явна гэдэг хөгширч зөнөтлөө ажил хийж зүдэрч явах гэсэн үг. Тэгээд бид нас өтөлсөн хойноо унтарсан галынхаа хүйтэн үнсэн дээр буудаг юм. Амьдрах аа гэж хэцүү шүү. Зовлон гаслан дунд хүүхэд төрж, зовлон гаслан дунд настнууд сүүлчийнхээ амьсгааг хураадаг юм. Бидний амь зууж яваа энэ үе маань зовол зүдрэл, санаашрал гансралаар дүүрэн юм. Тэгсэн ч гэсэн тэврэх гээд гараа сунгасан үхлийн зүг хүн бүдэрч, унаж туссаар, эргэн эргэн харж хургасаар очдог юм. Үхэл чинь ч бас сайхан юм шүү дээ. Амьдрал л ер нь зовлон тарьж байгаа юм. Гэхдээ бид амьд явах дуртай, үхлийг жигшдэг маань бас хачин юм шүү!..