“Утга зохиол, урлаг” сонины газар над нэг өгүүллэг бичихийг даалгасан юм.

“Ямар сэдэвтэй өгүүллэг бичих билээ?” гээд боддог боллоо. Тэгээд зохиолч хоёр нөхөртэй уулзаж өгүүллэг бичих тухайгаа ярив.

Нэг нь хэлж байна: “Тэргүүний хүмүүсийн тухай л бичвэл зүгээр дээ” гэв. Нөгөө нь хэлэв: “Одоо Мартын найман дөхөж байгаа болохоор тэргүүний эмэгтэйчүүдийн тухай бичвэл зүгээр” гэв. Хоёул бас нэмж хэлэв: “Тэргүүний ажилчин залуу эмэгтэйн тухай бичвэл бүр сайн” гэв.

Тэр саналыг би зөвшөөрөв. Тэргүүний ажилчин залуу эмэгтэй гээд сэтгэлд хоногшиж байлаа. Тэгээд бичих гэтэл тэргүүний ажилчин залуу эмэгтэйн амьдрал байдлыг би мэдэхгүй юм. Мэдэхгүй юмаа бичиж болохгүй гэдэг нэг хууль зохиолч нарт байдаг. Тэгэхлээр бичих зүйлээ судлах хэрэгтэй боллоо.

Яаж судлах вэ? Явж судлахаас биш сууж судалж болохгүй. Судлах цаг маань өвөл байлаа. Өвлийн өдөр богино, нар нэг гялс гээд харанхуй болчих юм. Өвлийн хүйтэнд харанхуй шөнө залуу хүүхнийг сурвалжлахаар явах ч нэг л аятайхан хэрэг биш байлаа.

Би бүр өөр юм боддог боллоо. “Заавал тэргүүний ажилчин залуу эмэгтэйн тухай байдаг нь юу юм бэ? Хижээл хүн, дунд зэргийн ерийн ажилчны тухай бичвэл яадаг юм? Эмгэд өвгөдийн тухай бичвэл яадаг юм? Бүр хоцрогдсон эмгэний тухай бичвэл яадаг юм? гэж баахан бодлоо...