“Хүн нь цөөрөө юү гэхэд ер үгүй. Миний үеийнхний нэг нь л хэдэн айл болсон дог. Мал нь барагдаа юу гэхээр бас тийм биш. Өсөөд л байна. Хүн нь суурин газар бүгээд мал нь цөөхөн айлд бөөгнөснөөс зайлахгүй. Нэгдлийн дарга шиг, надад хүмүүс захирагддаг болоосой. Тэгвэл Сайхандаа баахан айл авчирч буулгах сан. Даанч тийм мэдэл заяасангүй... Эмгэн бид хоёрыг хадан гэртээ очихоор энэ нутаг эзэнгүй л хоцорч таарлаа” гэж өвгөн бодож сэтгэл зүрх нь ихэд эмзэглэн...
