— Хүн гэдэг чинь инээдтэй амьтад юм гээд гараа тал тийш сунган зааж: — Ийм их зай байхад ганцхан газар бөөгнөрөөд л нэг нэгийгээ дарчих гээд л байх юм. Цөм л ажил хийцгээгээд байх юм. Юуны төлөө вэ? Хэнд вэ? гэвэл хэн ч мэдэхгүй дээ. Газар хагалж байгаа хүнийг харахад хүч хөлсөө газарт барж байх шиг санагдах боловч дараа нь тэр газартаа булуулж, илжирдгийг харж байгаа биз дээ. Тэгээд, түүнээс ч юү ч үлдэхгүй, хагалж байсан газраасаа ч өөр юү ч харахгүй байсаар, ямар төрсөн, түүнтэйгээ адилхан тэнэг хэвээр үхэх юм.
— Яая гэх вэ дээ, тэр чинь газар ухаж л өөрийнхөө авсыг оршуулах нүхийг ч ухаж амжилгүй үхэхийн төлөөнөө төрсөн юм биш үү?
Хүн эрх чөлөө гэдгийг мэддэг гэж үү? Талын арвиныг ухдаг гэж үү? Хээр талын дуу чимээнд сэтгэл нь хөгждөг гэж үү? Эхээс төрмөгц боол болоод бүх насаараа боол хэвээрээ байх шүү дээ. Тэгээд л тэр дээ! Ер нь хүн яах вэ дээ? Харин жаахан ухаан суувал боож үхэж л магадгүй.
