Миний ярих гэж буй явдал бол үнэн болсон хэрэг. Шардөе хэмээн бидний нэрлэдэг францын жижиг тосгонд 1945 онд тохиолдсон явдал юм. Шардөе гэдэг маань энэ тосгоны жинхэнэ нэр биш. Ёстой нэрээр нь нэрлэдэггүй шалтгааныг бид мэднэ шүү дээ. Германаас францын хоригдлуудыг зөөж яваа галт тэргэн дотроос уг хэрэг үүсэж гарна. Арван хүний багтаамжтай гүпээнд арван хоёул шахцалдан сууж, унаж тусатлаа ядрах боловч таван жил гэрийн бараа хараагүй улс эх нутаг, гэр орон, авгай хүүхдэдээ эргэж очно гэхээс тэсгэлгүй баярлан явав.

Ингэж харьж явахад бараг бүгдийн нь сэтгэлд эхнэрийн л тухай бодол орж байлаа. Бүгдээрээ л эхнэртээ найдан, дотроо хайрлаж зарим нь бүр сэтгэл түгшин бодож явлаа. Хуучнаараа үнэнч хэвээр байгаа болов уу? Өнгөрсөн олон жилд хэнтэйгээ учирч, юу хийж явсан бол? Дахин түүнтэйгээ амь зууж болох болов уу? гэж зовж явлаа. Үр хүүхэдтэй нэг нь бол сэтгэл арай тайван. Тийм эрчүүдийн эхнэр хүүхдүүддээ дарагдаад, тэднийхээ зовлон баяр хоёрт цаг хугацаа амархан өнгөрөхийг үл анзаарах билээ.

Гүпээний нэг буланд өндөр туранхай биетэй, ширүүн дүртэй франц гэхээс испани гэмээр гялалзсан хурц нүдтэй эр сууж явлаа. Нэр нь Рено Леймари. Перигор дахь Шардөе бол тэр хүний уугуул нутаг...