Иван Федорович аянгад чих нь дөжирсөн мэт зогсож байв. Үнэндээ Марья Григорьевна аятайхан хүүхэн. Гэхдээ л гэрлэх гэдэг!... Их хачирхаж гайхалтай хэрэг учир бодох тутам айна. Эхнэртэй цуг байх!... Учир нь олдошгүй! Өрөөндөө ганцаар байхгүйгээр үл барам хаа боловч хоёул байна!... Бодох тутам хөлс улам улмаар цутгана»

Унтдаг цагаас эрт орондоо орсон боловч нойр хулжжээ. Гэвч бүхнийг тайвшруулдаг нойр аргагүй л зочлон иржээ. Тэгэвч ямар нойрссон байх вэ. Утга авцалдаагүй, урьд үзэгдээгүй зүүд зүүдлэн хоножээ. Эргэн тойрон юм бүхэн шуугин эргэлдэн байна гэж зүүдэлжээ. Өөрөө гүйж гүйж тэнхээ тасарчээ... Гэнэт чихнээс нь чангаахад «Хэн бэ» гэвэл «Яагаа вэ, эхнэр чинь байна» гэж чангаар хариулжээ. Тэгээд сэрэв гэж зүүдэлжээ. Эхнэр авчихсан гэр доторх юм цөм хачин сонин санагдав. Өрөөнд нь нэг ор байсан бол хоёр ортой болжээ. Эхнэр сандал дээр сууж байв. Өөрөө гайхаж эхнэрийгээ яах, юу ярихаа мэдэхгүй боловч галуун нүүртэйг мэджээ. Санаандгүй эргэтэл мөн галуун нүүртэй өөр нэг эхнэр байжээ. Нөгөө тийш харахад гурав дахь эхнэр. Ар тийшээ харвал дөрөв дэх эхнэр. Гуньж ядраад цэцгийн хүрээлэнд очтол тэнд жигтэйхэн халуун. Бүрхээ автал дотор нь эхнэр сууж байв. Хөлс гоожиж халааснаас алчуур авах гэтэл халаасанд эхнэр. Чихээ бөглөсөн хөвөнг автал тэнд мөн эхнэр...