Миний энэ бүх бодож байгаа бол зөвхөн гуниг юм. Сандарч мэгдэрч салхинд хөөгдөж явсаар улиангар модны навчсын намиргаа доор түүний шуугихыг сонсох цаг ирэх бол уу?

Энэ бүхэн үүрд үгүй болох гэж үү? Амьдралын бүлээхэн ариун амьсгал бидний цусыг долгилуулж, бүл мэдэгдэхээр уйтгарлан ирж яваа мянган, мянган ирээдүйн үе залгамжлагчид, зүүд ба номын эгшиг, эмэгтэйчүүдийг мөрөөдөх нандин сэтгэл, энэ бүхэн дайны ширүүн галд, цэргийн зовлон зүдүүр, төөрөгдлийн дотор ялзран сөнөв гэж үү?

Үндэс сайтай моднууд өнгө бүрийн туяа, алтан цацраг туяагаар гэрэлтэн гялайж жимс ургамлууд улаа бутран үзэгдэхүйд хөдөө зам тэнгэрийн хаяанд цагааран, цэргийн хоолны газар зөгийн үүр шиг оволзсон түмэн энх тайвны тухай ярилцана.

Би дуу чимээ ч үгүй, алгуурхан босов. Хорвоо ертөнцийн ээлжийн сар жилүүд ирэг, гэвч тэд надаас юу ч авахгүй, авч чадах ч үгүй.

Би ийм ганцаардмал амьдралаас ямар нэгэн юм хүлээж мөрөөдөхөө мартсан бөгөөд юмны өөдөөс эгцлэн харахаа ч айна. Намайг энэ сүрхий жилүүдэд авч явсан хүч, миний гар ба нүдэнд бас байсаар бөгөөд бүрмөсөн шингэжээ. Бэрхийг даван туулж чадсан эсэхийг үл мэднэ.

Би гэдэг хүн амьдралын дунд гозойж л явбаас өөрөө хүснэ үү, байна уу, хамаа ер алга, арга буюу нэгэн амьдрах зам эрэх л байлгүй...