Эмээ нэг хүү, хоёр охинтой байв. Том охин нь Вена хотод найз нар дээрээ олон жил амьдарч байгаад, тэндээсээ нөхөрт гарахад, бага охин нь орноос нь очсон юм. Гар урлал эрхэлдэг хүү нь бас л бие даан аж төрж байснаа хот газрын айлд хүргэн оров. Тэгээд эмээ Шлезтэй хил залгаа уулын нэгэн тосгонд, урьд эцэг эхэд нь зарцлагдаж байсан, үе тэнгийн эмгэн Беткатай хамт бяцхан байшиндаа амар тайван сууж байлаа.

Тэрээр гэр орондоо ганцаардах явдалгүй тосгоны хүн бүхэн түүнд ах, эгч, дүү нь, өөрөө тэдэнд ээж, зөвлөгч нь болж, хүүхдэд нэр өгөх, хуримлах, оршуулах аль ч ёслол эмээгийн оролцоогүйгээр өнгөрдөггүй байлаа.

Гэтэл нэгэн өдөр Вена хотод суугаа том охиноос нь захидал ирж, нөхөр нь Чех нутагт том эзэмшил бүхий нэг гүнжийн мэдэлд алба хаах болсон нь эмээгийн амьдарч буй тэр уулын тосгоноос хэдхэн мод газар юм гэж мэдэгджээ. Одоо гэр бүлээрээ тийшээ нүүх боллоо, нөхөр нь зөвхөн гүнж хатагтайг саатан байх зуны цагт л тэнд байх болно гээд захидлынхаа төгсгөлд өөрийг нь хүсэн хүлээж байгаа охин зээ нар дээрээ бүрмөсөн нүүн очиж хамт суухыг хичээнгүйлэн хүсжээ. Гэтэл эмээ яах ч учраа олохгүй уйлав...