Энэ булай амьтдын дээр гарахын тулд яасан ч яахав вэ!.. Бие сэтгэлээ худалдсан ч яах вэ!... Ер нь худалдъя гэж аль эрт шийдсэн боловч худалдаж орхихоор өөдтэй хүн олдохгүй бодолд дарагдаж явдаг болжээ. Даан ч бага үнэ хаяна. Цагдан сэргийлэхийн тагнуулч бол л гэнэ, хөдөөд багшил л гэнэ, эмийн сангийн эрхлэгчийн туслагч, киноны билет худалдагч бол л гэнэ, түүгээр ч барахгүй нэг ахимаг авгайн нууц янаг бол ч гэж үзнэ. Энэ бүгдийг мань эр уурлаж уцаарласан ч үгүй, ердөө л нэг үл ялих зүйл хэмээн үзэж, дөлгөөн тайвуун няцаажээ. Ядуу зүдүүдээ болоод ямарваа юманд шатдаг уур нь ёс суртахууны хувьд доор орно гэж айдагт болоод тэр бус, харин тийнхүү доройтоход нь хэтэрхий бага шан хөлс амладагт л болоод дүрэлздэг ажээ. Аятайхан боловч доорд жижиг албан тушаал ухаан зориг үхүүлнэ, гэтэл бас цагдаагийн газрын тагнуулч, хөлсний янаг амраг гэдэг бол ухаан бодол солиорсон улсын л хийх ажил гэж бодно. Гэвч эхлэх цаг оройтох гээд арга буюу гимнази төгссөн үнэмлэхээ хөсөр хаяж, тамхины агуулахын ажилчин болжээ. Ингэж л анх тамхины алтан шаргал талбай зэрэглээтэн угтаж, ингэж л анх хурц ухаан бодол, хүмүүсийг жигшин зэвүүцдэгээрээ тэдний толгой дээр сууж болмоор санагджээ. Гогцоо гогцоогоор нь хурааж, боодол боодлоор нь багладаг тамхины энэ толгой мансууруулам үнэртэй бор шаргал навч өөрийн нь ч хувьд гоё сайхан орд харш, америк суудлын машин, эд баялаг, эр чадал болон хувирч мэдмээр санагджээ. Одоо ердөө л тамхи арчилж маллах арга ажиллагааг судалж мэдэх, худалдаж авах дадлага туршлага суух, гоёж гоодоход арга заль хэрэглэдэг болж, жинхэнэ орлогыг булзааруулж нуухдаа нягтлан бодогч нар ямар ямар арга хэрэглэдгийг илрүүлэх, хээл хахууль өгөх, ажил хаялтыг дарах цагдаагийн газрын арга барилыг сайтар сурч эзэмших хэрэгтэй...