Самгин шөнө вагонд суугаад аанай замын хажуугийн гал гэрэл хэрхэн гялалзахыг, аанай бараан бараан мод галт тэргийг хөөж шавдах мэт хэрхэн найгалзан байхыг цонхоор ширтэн явахдаа нөгөө л Никоновын тухай бодож явжээ. Никонова өөрийн талаар надад илэн далангүй ярих гэсэн удаа бий бил үү? Тийм явдлыг би ойлголгүй анзаараагүй өнгөрсөн явдал бий бил үү? Самгины өмнө «эмсийн гунигт» дарагдсан гөлгөр царай байдал нүднээ илхэн тусжээ. Самгин өөрөө тэр хүүхнийг нэг ч хариу үг ярихгүй болохоор дүлий годил гэж нэг удаа нэрлэсэн нь бий. Одоо бодоход тийнхүү дуугүй чагнан суудаг нь бас хүнийг тоодоггүйнх юм болов уу гэж заримдаа санагдаж байсан билээ. «Элсэн дээр гаргаж хаясан загас хэрхэн тийчилдэг шиг хүн үг хэлэндээ орооцолдон тийчилж байдаг» гэж Иноковын ярьдгийг ярихад Никонова инээмсэглэн, «Энэ чинь харин хэдий инээдэмтэй боловч үнэн үг байна» гэж хэлж байсан явдал Климийн санаанд орно. Үнэндээ Никонова ярихаасаа илүү дуугүй чагнан суух нь элбэг байдаг билээ. Одоо бодоход Никоноваас «Инээдтэй боловч үнэн үг» гэсэн ганцхан утга төгөлдөр үг Самгины санаанд үлджээ. Никонова бол инээдтэй юм болгон худал байдаг гэж ямагт бодно. Явж явж Никонова л хамгийн хэвийн, жирийн хүн юм...