Өнгөрөгч зууны үеийн хоёр хөгшин, одоо болтол над мартагддаггүй билээ. Хөөрхий минь! Тэд одоо байхгүй, гэвч одоо болтол миний сэтгэл тэд нарыг хайрласан хайраар дүүрэн бөгөөд тэд нарын сууж байсан тэр газар одоо очвол, нурчихсан байшингуудын нь овгор шавар, ширгэчихсэн цөөрөм, нөгөө намхан байшингийн нь оронд бий болсон хуучин нүхнээс өөр юу ч үгүй хов хоосон балгас байгаа болов уу гэж бодохоос зүрх шимширдэг юм.
Гунигтай байна! Санахаас л гунигтай байна! Гэвч яриандаа оръё...
