Машины тэвшинд хүлээтэй хэвтэж байхад элдэв гашуун бодол орж ирнэ. Юуны өмнө ганцаардаж байгаагаа хамгаас илүү ойлгожээ. Дорно дахины нэгэн яруу найрагчийн: «Түм түчигнэх олны дунд явсан ч ганцаардана. Төрсөн бие орь ганцаар явсан ч ганцаардана» гэсэн мартагдах шахсан нэгэн мөр сэтгэлд нь бууна. Шадархнаас энэ ертөнцөд хамгийн ойр дотно болсон ганц хүн, сэтгэлийн зул болж санаанаас нь үл гарах нэгэн бүсгүйг бодохоос гол нь харлан зовох бүлгээ. Энэ үеэс тэр эмэгтэйг өөртэйгөө амин холбоотойгоор бодож, бүхий л санаа бодол, бүхий л сэтгэлийн зовлонгоо түүнд хандуулж байсан тул хэрэв алсаас дамждаг зөн совин гэж байлаг, ойр дотнын хүмүүс хэцүү байдалд орохдоо далд совингоороо харилцаж чаддаг бол дотно эмэгтэйн нь сэтгэл тэр шөнө нэг л алдраад, нэг л муу явдал болохыг зөгнөөд байж ядах учиртай...

Мөнөөхөн Дорнын яруу найрагчийн "Жинхэнэ хайрлах тавилантайд нь хайр сэтгэл бүү оногдог" гэж хэлснийг санахдаа урьд түүнд итгэхгүй, шал тэнэг юм гэж элэглэдэг байснаа бодоод ёстой орой руу нь ортол хэлсэн үг юм гэж ухаарчээ. Тэр бээр чимээгүй уйлан түүнийгээ бодож, хэрвээ түүнийг мэддэггүй сэн бол, түүнийг далдын хайраар тэгж ухаан жолоогүй хайрладаггүй сэн бол ингэж зүрх шимшрэн өвдөхгүй, ингэж гашууд автахгүй байх сан, даруйхан, одоохон эдний гараас мултран суларч, харанхуй шөнөөр хээр талыг гатлан, тив дамнасан урт төмөр замын Жалпак-Саз гэдэг тэр жижиг өртөөнд гүйхээрээ хүрээд, их цөлийн зааг дээр оршин эмнэлгийн хажуу дахь түүнийхээ бяцхан байшинд очиж, хаалганых нь дэргэд эртээдийнх шигээ хагас цаг ч атугай зогсох юм бол ингэтлээ их ухаан алдан, үйлээ үзэн хүсэхгүй байх сан биз ээ гэж ухаарч байлаа. ...Гэвч...