Мани хэмээх нь эртний Энэтхэгийн санскрит хэлний “эрдэнэ” гэсэн утгатай үг юм. Олон эрдэнийн дотроос чухам ямар эрдэнэ вэ гэвэл “сэтгэлчлэнгийн чандмань эрдэнэ” буюу “юу хүссэнийг өгөгч эрдэнэ” гэсэн утгатай. Бурхны шашинтан, сүжигтэн бишрэлтэн алгаа хавсран мөргөхийн цагт хүн бүрийн хоёр алганы хөндийд орших хэмжээ бүхий, нүдэнд үл үзэгдэж гарт үл баригдах, гагцхүү сэтгэлээр үүсгэн чадах сэтгэлийн эрдэнийг ийн нэрийджээ.
Гаа хэмээх нь төвөд хэлний “зарлиг” хэмээх утгыг заасан үг юм. энэ нь “амны эш”, амаар өгүүлснийг эмхэтгэн бичсэн гэсэн утгатай болно. Тэгэхээр юу хүссэнийг өгч хангуулах эрдэнийг сэтгэлээр хэрхэн бүтээх тухай амаар айлдсан зарлиг буюу увдис гэсэн үг юм. Энэхүү номын доторх үг бүр нь, өгүүлбэр бүр нь сэтгэлээр бясалган бүтээх увдисууд учир ийнхүү нэрлэжээ.
Бум хэмээх нь “Зуун мянга” гэсэн төвөд хэлний тооны нэр юм. Сонгодог монгол орчуулгуудад бум-ыг “Түг түм” хэмээн орчуулсан байдаг. Энэ нь чухам тооны нэрийг заасан бус. Бэлгэдэл утгаараа энэхүү номд “тоо томшгүй” олон увдис агуулжээ хэмээх утгыг илэрхийлжээ. Монгол хэлэнд
“Нэг хүний Ум мани бадмэ хум-ыг тоолж гүйцэхгүй
Мянган мөрний элсний ширхгийг тоолж болно”
гэсэн тогтсон үг байдаг.
Үүнийг “Мянган мөрний элс бол нэгэнт бүтсэн тул тоолсоор тоолсоор нэгэн өдөр тоолж барна. Мани бол сэтгэлээс ундран гарах тул хэдий хүртэл тоолсон хийгээд арвижсан буяныг тоолохын аргагүй юм” хэмээн тайлсан байдаг. Иймийн тул энэхүү хэвлэлийг “Мани-ийн түг түмэн зарлиг” хэмээн нэрийдлээ.
