— Манайд очъё. Манайд нэг лонх нэрмэлийн юм бий. Түүнийг хуваагаад балгаж орхивол дотор чинь онгойно... гэв.
Нечаев өвгөн татгалзсан ч үгүй.
— Түнш минь, хэцүү хүнд байна шүү, арга алга! гэж Нечаев өвгөн бидний урд ороод бүдчин бүдчин нулимсаа арчин арчин явав. Уй гашуудалд дарагдсан тэр хорчгор өвгөний хараад би ч уйлчхав. Гэхдээ өвөө зодож магадгүй гэж би нэн ч сэмхэн уйлж явав. Би Нечаев өвгөнийг туйлын их өрөвдөж байв.
— Хэнд хөнгөн байх вэ дээ? Хайрт хүнээ газарт булсан хүн яагаад сэтгэл амар байх вэ? Гэвч тэглээ гээд уй гашуудлаасаа болж хажууд нь зэрэгцэж хэвтэх гээд байвал юу болно? Тэгвэл би олон удаа хэвтэх байлаа. Тэсэж үз. Сэтгэлээ чанга барь гэж манай өвөө Нечаев өвгөнийг тайтгаруулж байв.
