... Нэгэн намар цагт, над маш тааламжгүй бөгөөд аягүй явдал учирсан нь! Би нэг ч танил хүнгүй нэг хотод дөнгөж саяхан ирээд өвөртөө нэг ч сохор зоос ч үгүй, орох оронгүй байж билээ.

Түрүүчийн өдрүүдэд хувцаснаасаа илүүчилж, хуу худалдаад хотоос гарч, галт онгоцны зогсоол байдаг "Устье“ гэдэг газар очив. Тэнд усан замын ажилтай цагт аятайхан ажил хөдөлмөр оргилж байдаг нь одоо чив чимээгүй, хов хоосон байв. Энэ нь аравдугаар сарын хуучдаар болсон хэрэг билээ.

Ямар нэгэн идээ хоолны үлдэгдэл эрж бэдэрч, ийш тийш харуушилж, нойтон элсэн дээгүүр нүцгэн хөлөөрөө алгадан цатгалан байхад юутай сайхан билээ гэж санан хов хоосон арилжааны мухлаг бүхээгийн дунд гав ганцаараа тэнэв...

Энэ хэр соёлын байхад сэтгэлийн өлсгөлөнг биеийн өлсгөлөнгөөс түргэн хангаж болох байв. Та гудамжаар тэнэж үз, тэгэхэд, гадна талаас нь үзвэл гэмгүй сайн, дотор нь орвол мөн гайгүй сайн засаж төхөөрсөн байх гэж эндүүрэлгүй хэлмээр байшингууд таныг тойроод байна. Энэ бүгд танд уран барилгын тухай, ариун цэврийн тухай, ондоо цэцэн, өндөр олон юмны тухай сайхан санаа төрүүлж чадна. Аятай дулаан хувцаслан хүмүүс та нартай дайралдана. Энэ хүмүүс ихэмсэг зантай бөгөөд танай аж байдлыг нь уйтгараар дүүрэн учир явдлыг ажих дургүй тул танаас ямагт зайлж холуур гарна. Аяа тэнгэр, өлсгөлөн хүний сэтгэл, цатгалан хүнийхээс хэзээд дээр ба эрүүлээр тэжээгддэг  энэ нэг ийм жам ёсноос цатгалан явагчдын тухайд маш хурц ухааны дүгнэлт гаргалаа гэж болох байх даа!..