«Ингэж дамшиглуулж байдаг би чинь хэн сэн бил ээ! Миний хамгийн адгийн ажилчин ч өөрийгөө надаар ингэж доромжлуулж зогсохгүй дэг! Би чинь доктор гэвэл доктор, депутат гэвэл депутат! Энэ бух шиг лүглэгэр мулгуу амьтан надад хэрэг болохоос өмнө би түүнд хэрэг болно биз ээ!» гэж бодов. Дидерих бүх амьдралдаа өнөөдрийн үд дэх шиг доромжлол үзээгүй санжээ. Өмнөхөн нь бас борвины нь бохир арилаагүй нэг муу дэслэгч ууц нуруу руу нь далимдуулан өгчилгөснийг яана! «Эдгээр хувалзууд амин хувийн аар саар юмаа ярьж зугаагаа гаргахад би юугаа ярихаа мэдэлгүй балай юм шиг суусан гэж үү? Энэ ихэмсэг хувалзууд хэний хүчээр амьдардаг бил ээ? Бидний шүү дээ, бидний хүчээр!» гэж бодтол бачимдаж байсан дотор нь улам ч харанхуйлан, ариун нандин гэж бодож явсан бүхнээ үзэн ядаж эхлэв.

«Хүний цусыг сорогч яргачин дээрэмчид! Биеэ тоосон шаарнууд! Бид та нар шиг дээрэмчидтэй учраа олон хужраа тунгаана. Гайгүй. Харж байгаарай» гэж дотроо бодон нударгаа зангидтал нь нүдэнд нь тун саяхан болтол унасан мориных нь туурайг нь ч үнсэхэд бэлэн явсан хаан нь хамгийн өөдгүй зальхай амьтан болон харагдах шиг болов. Тэгтэл: «Бид энэ өөдгүй амьтныг яагаад шүтээн болгож хүндэтгэдэг болоов?» гэсэн асуулт гарч ирэв. Хариу нь: «Боол байх нь бидний мах цусанд шингэсэн болохоор, бид өөрсдийгөө тэр амьтны цэр нулимдас доторх өчүүхэн эсхэн гэж боддог болохоор!» гэж гарч ирж байлаа...