Дайка гэдэг үгийг харь хэлнээс гаралтай гэж нэг хүн хэлсэн билээ. Манайхаар бол шон гэсэн үг бололтой. Үнэхээр ингэж тохирч байж ч болох юм. Гэтэл Хустын голын хавиар нутагладаг өвгөчүүл үүнийг сонсоод хөхрөлдөж дооглодог байсан билээ.

Манайхан дээр үеэс хэлж ярьж ирсэн, эндхийн ярианд орсон үг яаж харь хэлний үг байх вэ дээ. Нэг нэгэндээ тэр бүр хэлдэггүй, сахил санваар адил нандигнан хайрлаж явдаг байжээ. Жинхэнэ алт байдаг чулуулагт хүрэхэд, мэддэг хүмүүс тэр үгийг хэлдэг байжээ. Ажилчдын хэлээд сурчихсан дэмий хоосон үг юм. Гэсэн ч дайка гэдэг энэ үг манай эндхийн заводод гарсан болохоор харь хэлийн үг гэж үзэж болохгүй. Бидэнд өөрсдөд маань хэрэг болно. Магадгүй анхны алт эрэлчдийн амссан зовлон зүдүүр тэр үгэнд шингэж үлдсэн байж ч болох юм. Энэ тухай дахин давтан өгүүлэхэд өвгөчүүлд зугаа, залуучуудад сургамж болж мэднэ. Өвөг дээдэс маань алтны дээжийг нь аваад орхисон юм гэж битгий бодог. Тэд цуцахаа мэдэхгүй газар ухаж, хэчнээн зовлон зүдүүр амсаж явсныг ойлгоход одоо цагийн хүмүүст тийм ч хялбар биш ээ. Хийж дадсан ажил хөнгөн хялбар мэт санагддаг нь мэдээж хэрэг боловч анх тийм байгаагүй юм шүү. Үнэндээ Хустын голын хавиас алт олж авах тун хэцүү, эцсийг нь хүртэл явуулахгүй гэж зориуд арга сүвэгчилсэн юм шиг байжээ.

Юунаас эхэлж гарсан юм бэ?..