Саяхан угаасан цайвар плать, бараан өнгийн хөвөнтэй цамц цагаан алчууртай нэгэн эмэгтэй хадсан тарианы талбайн нарийхан зөргөөр яаралгүй алхан явна. Тариан талбайд хүн амьтан дуугарах, хээрийн замд машин тэрэг үзэгдэх, алсад комбайн харагдахын аль алин нь үгүй бөгөөд тарианы газар бэлчих мал сүрэг ч үл үзэгдэнэ.

Энэ эмэгтэйд битгий саад хийе. Тэрээр зогсож гал цог нь буурсан нүдээрээ эргэн тойрныг удтал ажиглалаа.

— Сайн байна уу, тал минь гэж тэр эмэгтэй аяархан асуухад

— Сайн, сайн байна уу. Толганай минь. Чи ирэв үү? Яасан их хөгшрөө вэ. Цал буурал болжээ. Тулуур тулчхаж хэмээн эх газар хариуллаа.

— Тийм ээ, их хөгширч байна. Дахиад нэг жил өнгөрлөө, тал чиний хувьд ч гэсэн бас нэгэн тариа хадалт өнгөрлөө. Өнөөдөр үхэгсдээ дурсах өдөр шүү дээ.

— Тийм ээ, би мэдэж байна. Толгонай чамайгаа хүлээсэн юм. Чи минь энэ удаа ганцаараа ирэв үү?

— Дахиад л ганцаараа ирсэн байгаа биз.

— Тэгэхээр чи түүнд бас л юм яриагүй байгаа юм биз дээ. Толгонай минь!

— Тийм ээ зүрхэлсэнгүй.

— Энэ тухай түүнд чинь хэзээ ч хэн ч хэлэхгүй гэж бодож байна уу? Ямар нэгэн хүн зориуд ам алдахгүй гэж бод оо юу?

— Үгүй, яагаад тэр билээ? Эрт орой алин боловч түүнд бүх юм тодорхой болно. Одоо овоо том болж хүн хараас өөрөө дуулахаар боллоо шүү дээ. Гэвч минийхээ хувьд тэр минь нялх амьтан. Тэгээд би яриа өдөхөөс үнэндээ айж байна.

— Толгонай, ер нь хүн юмны үнэнийг мэдэж байх учиртай шүү дээ.

— Тийм л дээ. Ганцхан яаж түүнд хэлэх бил ээ?..