Эмгэн Аварга модны дэргэд ирж суулаа.
Xацрынхаа арьсыг хоёр гараараа илэх аядсанаа, «Тэр хэзээ ч эргэж ирэхгүй нь дээ. Хүү нь өсөж том боллоо. Бас л сансрын нисэгч! Хүүгээ үзэх тавилангүй… Заяагүй амьтан… Залуу насанд минь хаяад, энэ ёроолгүй нүх шиг тэнгэр лүү арилаад өгдөг… Чааваас гэж..! Хүү нь одоо бас явна гэнэ…»
Түүний нүүрэн дээгүүр нулимс асгарлаа...
