— Бяцхан франц минь, би чамайг зэмлэхгүй, энэ чинь чиний шийтгэл л дээ...

Маргааш давтана гэдэг, тэгээд эцэст нь юу болж байгааг харахгүй юу... Аяа! Эльзасынхан юм сурахыг дандаа маргааш гэж хойшлуулдаг нь туйлын харамсалтай хэрэг. Тэд бидэнд «Төрөлх хэлээрээ бичиж ч, ярьж ч чадахгүй байж өөрийгөө франц хүн гэцгээнэ. Энэ чинь яаж болох юм бэ?» гэж одоо хэлэх эрхтэй улс болж дээ... Ийм болохоор франц минь, чи ганцаараа буруутан биш. Бидэнд юунд ингэв дээ гэж өөрсдийгөө зэмлэх юм цөмд маань бий.

Та нарын эцэг эх чинь, сурч боловсроход дэндүү нарийлж байна. Тэд та нарыг тариалангийн талбай юм уу, ээрэх машин руу явуулж, хэдэн сохор зоос олуулахыг л илүү сонирхож байна. Миний хувьд, өөрийгөө зэмлэх юм байхгүй гэж үү? Би та нарыг хичээлээ давт гэж явуулахын оронд хааяа цэцэрлэгээ услуулж байсан биш үү? Хулд загас эргүүлээд явахдаа, та нарыг чөлөөлж байсан биш үү?...

Чингэсээр, Амель багш, франц хэлний тухай, франц хэлний яруу уянгалаг хамгийн тогтвортой, дэлхийн хамгийн сайхан хэл болох хийгээд хайрлан хамгаалж, хэзээ ч мартахгүй байхыг зөвлөв. Учир нь, боолчлогдон дарлагдан байгаа ард түмэн эх хэлээ эзэмшинэ гэдэг бол гяндангийн түлхүүрийг барьж байна гэсэн үг...