Гоголь амьдралынхаа эцсийн жилүүдэд сүсэг бишрэлтэй хүмүүсийн нөлөөнд автагдаж урьдынхаасаа үзэл санааг өөрчилж ирсэн юм. Нийгмийн мөхөн сөнөх хэвшил аяндаа шинэтгэх үзэл төрж, помещикууд тариачидтайгаа аяндаа сайн ёсоор харилцдаг болж Плюшкин ба Маниловын хөгцөрсөн хашаа байшин заавал шинэтгэгдэнэ гэдэг хоосон илтгэлд Гоголь автагджээ. Гэвч харгис Орос улсын ноёд түшмэд помещикуудыг шоолон харуулах зарчмаа 2-р боть дотроо Гоголь үргэлжлүүлж бусдыг мөлжиж тэдний хүчээр амьдардаг явцуу ховдог Петух, Кошкарёвын зэрэг харгис помещикуудын дүрийг элэг хөштөлөө шоолохоор улам яруу хурц гаргажээ.

Гоголийн энэ зохиолын зарим хэсгийг уншихад суулцсан хүмүүс хожим нь бичихдээ: хоцрогдмол байдлыг шоолон харуулах мөн амьдралыг урьдын адил сайн мэддэгээрээ хүн бүхэнд Гоголь гайхагддаг байлаа. Гэтэл энэ нь зохиолчийн өөрийн санаанд тохирдоггүй, бичсэн юм бүхэн нь дүрслэн боддог мөрөөдлийн нь зөвхөн угтуул үгс болсон мэт санагддаг болсноор барахгүй санаж бодож явдгаас нь огт өөр болдог байлаа. Ийм учраас «Амьгүй албатын» 2-р ботийг дуусгаж чадахаа байлаа гэж Гоголь бодож мөн харгис сурталтны нөлөөнд автагдаж олон жилийнхээ шаргуу хөдөлмөрийн бүтээлийг шатаасан байж болох юм.