Итгэлтийн хөрөнгийг өнгөрсөн хавар хураажээ. Хороос бусдаар хоол хийж, холтсоноос бусдаар эд хийж, хэмжээлшгүй хүч ухаан зарцуулан байж хуримталсан хөрөнгөө хураагдсанд Итгэлт үлэмж бухимдан сэтгэл бодол нь хоосон хөндий болоод хүч чадал нь далавчаа огтлуулсан бүргэд шиг болжээ.
Өглөөнөөс эхлэн үдэш хүртэл ямар нэгэн юм хийж харласан сэтгэлээ зугаацуулан уур бухимдлаа дарж байлаа.
Ноёд, тайж нар болон жасын хөрөнгийг хураасан нь түмэн зөв бөгөөд тэр хөрөнгөнд тэдний нэг дусал ч хөлсгүй болохоор түүнийг эзэмших эрх тэд нарт үгүй юм. Харин би бол тэдэнтэй адил биш. Би бол нэгдүгээрт ард хүн. Хоёрдугаарт миний хөрөнгө бол миний хөлс, ухаан учраас намайг тэдэнтэй адилд үзэж болохгүй байсан шүү дээ гэж бодоод хөрөнгийг нь хураасан засаг төрд гомдож байсан. Гэвч энэ гомдлоо гаргавал нэмж хохирно гэж бодоод засаг төрийг муу хэлдэггүй байлаа.
Яваандаа шинэ байдалдаа дасаж, бүх гуниглал бухимдлыг Итгэлт, хэзээ ч хүнээс доргүй амьдарч чадна гэдэг бодлоор дарж байжээ...
