Пастер цуу гаргах үйлдвэрийг мөхөхөөс аврах ажил эрхлэн хаад ноёдод гайхуулж, торгоны хүр хорхойн эмгэгийг судлан байх тэр нүргээнт тулааны үед (1860—1870 онд) няхуур нямбай холын харалган жижигхэн биетэй герман хүн Геттинхенийн их сургуульд анагаах ухааны ангид суралцаж байв. Тэр хүний алдар нь Роберт Кох аж. Хэдийгээр тэр хүн сурлага сайт оюутан байлаа ч үхдэл хүүр сэндчин янзалж судлах зууртаа ч гэсэн ширэнгэ ойд бар агнахаар аян замд явахын хүслэнгээс ангижран чадахгүй байжээ. Яс мах булчин тэргүүний зуу зуун нэрсийг хичээнгүйлэн цээжлэн суух тэр цагт дорно зүг аялан одох гэж байгаа усан онгоцны яндангийн алсаас сонстох гунигт дуу хүүгийн сэтгэл тэргүүнээс грек латин тарни бүхнийг мартуулдаг байжээ.

Кох адал явдлыг эрэгч болох сон. Эсвэл цэргийн албанд мэс засалчаар ороод төмөр загалмай одон хүртэх сэн. Үгүй бол далайчдын эмч болоод бүх ертөнцийг тойрон аялах сан гэж санаашран бодолхийлдэг байв. Ай халаг, тэглээ ч тэр маань 1866 онд анагаах ухааны салбар төгсөөд л Гамбург хот дахь сэтгэл мэдрэлийн өвчтөн сувилах онцын сонин юм юухан ч үгүй нэгэн газарт ердөө л туслах эмч болсон билээ...

Хатан Кох нөхрийнхөө төрсөн өдөр түүнд бичил шинжүүрийг тоглоом тохуу болгон барьж билээ. Сайн санаат эл эмэгтэй ингэж бодсон ч байж юу магад : — Роберт маань «шал хэрэггүй» өдөр тутмын ажилдаа уурсан бавтнахаа больж юу матад. Энэ маань бага ч болов зугааг нь гаргах вий. Роберт маань хуучин муу томруулах шилтэйгээ л дандаа ноцолдож байх юм...