Намайг бага байхад миний өмчийн намхан цэзгэр нуруутай, бахим чийрэг хөлтэй, сахлаг үстэй хээр морь байлаа. Түүнийг харахад зассан шагай шиг гоё биш боловч намхан тагжгар болохоор нь тэгсэн үү, шагай хээр гэдэг байлаа. Морь унаж давхих ид хорхойтой байх үедээ би хээр морио хоёр гурав хоног уяж шивхрүүлж байгаад давхихад хоёр чихэнд салхи шуугиад чухам буун сум шиг хурдалдаг сан. Айлын гадаа очих буюу айлаас явах үед сэвэлзтэл алхалдаг бяцхан сайвар, биед зөөлөн эвтэйхэн явдалтай энэ хээр морио сав л хийвэл би унах дуртай байсан юм.

Хээр морь маань харин нэг өөтэй, тэр нь юу вэ гэвэл санаандгүй байтал юухнаас ч магадгүй, шивээн толгой салхинд хөдлөхөд ч магадгүй холби үсрэн бусгана. Эхлээд зөв талаасаа бусгахад нь тогтож ядаж байтал тэгэхээс тэгэх гэсэн юм шиг буруу талаасаа бусгаад хаячихна. Намайг нуруун дээрээс нь хийсэн газарт навсайн ойчиход хээр морь муу эмээлийг минь аваад пажигнан алга болно. Эзгүй хээр эмээлт мориноосоо сална гэдэг ямар олиг байх вэ. Дээлийнхээ өвс шороог сэгсрээд, хойноос нь харахад хээр морь энэ ойрд тогтох янзгүй арилж байгаа үзэгдэнэ. За өнгөрлөө, хаа хүртэл явган мацдаг юм болдоо гэж бодон бодсоор морины давсан толгой дээр гарч очиход хээр морь минь цаахна нь өвс зулгаагаад намайг урьд нь үзээгүй юм шиг гайхан харж, хоёр чихээ сортолзуулан байдаг сан...