Иван Петинийг авгай нь хаяад явжээ. Ердөө л ном зохиолд гардаг шиг цэргийн дарга дагаад талийж өгсөн хэрэг.
Холын тээврээс буцаж ирээд тэргээ хашаандаа тавьчхаад гэртээ орж иртэл ширээн дээр нь нэг бичиг байна. «Иван аа, намайг уучлаарай! Чам шиг годилтой цаашид амьдарч чадахгүй нь. Намайг хайсны хэрэггүй. Людмила» гэжээ.
Нүсэр биетэй Иван гэр доторхоо ч тойруулж харсангүй, тархин дундуураа татуулсан юм шиг сандал дээр лагхийн суув. Энэ бол тоглоом шоглоом биш үнэн явдал гэдгийг шууд ухаарчээ. Иван амьдралд тохиолдох юуг ч тэсээд өнгөрөөж чаддаг боловч энэ удаа даанч барсангүй. Зүрх нь өвдөх шиг болов. Зовлонгийн далайд живжээ. Эгээ л уйлчихсангүй. Юм бодъё гэж мэрийсэн боловч болдоггүй, гагцхүү зүрх нь шимшрэн өвдөнө...
