Устин, Пистимея хоёрын хүү Федька Морозов тэд хаанаас хэзээ (Ногоон Долд) ирснийг санахгүй ажээ. Гэвч ухаан орох болсон тэр үеэс хойш шидэт үлгэрийн юм шиг өглөө бүр урган гарч Светлиха голыг нэвт гийгүүлж бүлээсгэдэг нар, орой дээрээ улиангартай ер бишийн хясаа, гайхамшигт сайхан үнэр, голын тэртээх тариан талбай, нуга, шувуудын жиргээнд умбасан хязгааргүй хөх огторгуйг тэр шохоорхдог байв. Энэ тосгоныг яагаад голын тэртээ биш, энд, гүвээний хормойд, гунигтай ёрдойх асар том хушны дунд барьсан бол гэж жаал хүү эхлээд тээнэгэлзэн боддог байжээ. Хуш бас л гоо үзэсгэлэнтэй ажээ. Өвлийн цагт нэг л газраа тогтсон үүлтэй төстэй цантсан оройноос нь жинхэнэ үүлнийх шиг цан хүүргээ газарт, байшингийн дээвэр дээр цацан байх бөлгөө. Зуны цагт бороо орсны дараа хушны оройд шилмүүс бүрд нь ямар нэгэн улаан, ягаан, хөх юм уу маш бяцхан очин чийдэн асна. Тэгээд хуш бүр бамбар мэт дүрэлзэж, тэр аварга том мод илбэт үлгэрийн орноос ирсэн юм шиг Федькад санагдана. Гэвч энэ бүхэн голын тэртээ барих ёстой байсан түүний үздэг тосгон, Марьягийн хясаатай зүйрлэхийн аргагүй ажээ.

Федька хүүхэд болгоны адил байгальд дуртай ажээ. Яагаад ч юм томчуул үлгэрийн хясааг ч, зуны наранд очрон гялалзах хушийг анзаардаггүй нь хэзээ ч завгүй байдагтаа тэр юм болов уу? Хэрвээ тэд харвал газар дэлхий дээр наанадаж мянган жил амьдрах юм шиг тэд тэр гайхамшгийг харж амжина гэсэн маягтай хайнга, залхуутай харна.

Үгүй хүн хэдийгээр удаан насалдаг ч зуугаас илүү насалдаггүй гэдгийг Федька мэднэ. Тийм учраас бүгдийг одоо үзэж харж амжих хэрэгтэй...