Тэрхүү бяцхан хүү Жам бол төрөлхийн ухаантай бөгөөд угаас аргатай хүүхдийн нэг бил ээ.

Түүнийг урьд хазсан нэг нохойг гөлгөн чоно барьж алсанд Жам нь баярлаж, тэрхүү гөлгөн чонын унд хоолыг дутагдалгүйгээр залгуулах болсноос дотно үзэгдэн түүнд талархагдах болжээ.

Жамын эцэг нь үр хүүхдээ ёсоор сурган боловсруулж чадах этгээд биш байсан ба учир юу гэвэл: тэр нь өөрийн хүүгээ сул тавьж эрхэмсэг болгосон атал харин заримдаа ямар ч учир шалтгаангүйгээр түүнийг жанчиж балбадаг байсан тул хүү нь эцгээсээ зайлсхийж, шинэ нөхрийн хамт чөлөөтэй газрыг эрж цаг нөхцөөдөг удаа байсан. Үүнд: нэг удаа Жам нь эцгээсээ айн зугтаж явсаар өөрийн нөхөр бор чонын овоохойд шурган ормогц өнөөх нь унтаж хэвтсэнээ даруй босон ирж тэр хүүгийн өвгөн эцгийн өмнөөс цас мэт цагаан бөгөөд давхар хурц шүдээ арзайлгасаар угтаж гарсан нь «Үүнд битгий гараа хүр!» гэсний тэмдэг байлаа.

Өвгөн Гуган бол тэрхүү чоныг дор нь буудаж алах байсан боловч гагцхүү түүнийг өрөвдөж буцаж явсны эцэст хагас цагийн дараа номхроод инээж суусан гэнэ. Түүнээс хойш жаал хүү Жам нь ямарваа гэмт хэрэг өдүүлбэл даруй зугтаж чонын овоохойд шурган орох буюу эсвэл заримдаа үнэхээрийн гэмтэйгээ өөрөө мэдмэгц эртнээс зовж, хүчирхэг зоригтой нөхрийнхөө ард шурган орж нуугдан хэвтдэг болжээ...