Мишкеи хойноос нь удтал ширтэн зогсож: «Чамаас түүнийг чинь салгана даа. Нэг шөнийн хугацаагаар ч гэсэн салгана даа...» гэж тачаадан бодож байв.

Долоо хоног өнгөрсөн боловч Мариштай хүнгүй газар уулзах завшаан Мишкеид гарахгүй л байлаа. Агрономич тариалангийн талбайгаар сэлгүүцэн явж, түүний ажилладаг хэсгийн байгаа газар луу очих ямар нэг шалтаг зориуд гаргана. Гэтэл үдийн завсарлагаагаар ч гэсэн эмэгтэйчүүд тариалангийн талбайн энүүхэн тэрүүхнээр хэсэг хэсгээрээ цугларах учир Мишкей Маришт хайр сэтгэлээ илчлэх гэж хэчнээн оролдовч бүтэхгүй, түүний оронд хүүхнүүдэд манжин яагаад тарчиг ургадгийн учрыг тайлбарлаж өнгөрдөг байлаа.

Мариш гэр зуурын ажлаас салж, бусад олон эмэгтэйчүүдийн дунд орсноос хойш инээж баясах нь нэмэгджээ. Царайд нь гунигтайн шинж арилаад, тийм түргэн хөгжөөнт хүнтэй нийцтэй болж байгааг Мишкеи сэмхэн ажиглаж, ихэд гайхдаг байлаа. Түүний нүд, царай хүртэл өөрчлөгдөж, ширүүн харц, нийцгүй байдал нь цайлган, сониуч янзтай болж хувирчээ. Хүмүүсийн дунд байхад таатай санагдаж залуучууд хүртэл Маришка гэж дуудах нь таалагдаж байгаа шиг Мишкеид санагдана. Тариалангийн талбайд ядрахыг мэдэхгүй, хурдан шаламгай ажилладаг учир бусад эмэгтэйчүүд нь арай хийж гүйцнэ. Тэгээд эмэгтэйчүүдийн нэг нь амьсгаадан: «Мариш, жаахан азнаач» гэж хойноос нь хашхирахад хүүхэд шиг бахархам сэтгэл төрнө. Мариш магтуулсандаа бахархаж ханахгүй байгаа хүн шиг баясан инээмсэглэж явдаг байлаа