Захаа босгон толгойгоо битүүлсэн Юрген салхи сөрөн тэмцэнэ. Тэрээр хүзүүний ороолт ч үгүй тул их л даарах ажээ. Үдээс хойш цэлмэг хөх тэнгэрт хурц наран мандаж дээврийн цасыг дусал дуслаар урсгаж байсан тэнгэрийг орой нь ийнхүү хүйтэрнэ гэж хэн мэдэх билээ. Намайг орой ирлээ гэж ээж зэмлэх байх гэж Юрген бодно. Намайг хаана байсныг асууна. Ердөө хэлэхгүй юм шүү. Франц ахын талаар юу ч хэлэхгүй. Би түүнд хэлэхгүй гэж амласан. Харин Франц ах маань мөдхөн эргэж ирэх болов уу? хэмээн бодоход хацар дээгүүр нь нулимс урсаж бээлийгээрээ арчиж, уйлахгүй юм шүү. Франц ах минь Хоттерын өв залгамжлагч тариачин эр чинь уйлдаггүй юм гэсэн билээ гэж сэтгэв. «Цаадуул чинь намайг амраахгүй нь» гэж Франц ах минь сэтгэл зовуурьтайгаар «Чиний аав болох гэж байгаа тосгоны энэ дарга бол манай хашааг хялайн харж байгаа юм. Геориг болоод түүний хамсаатнууд миний гай гамшиг, хэрэв болгоомжтой байхгүй бол чиний ч гай болно. Юрген минь, сайн болгоомжилж гай түйтгэрээс сэргийлж яваарай.

Хоттерын өвийг чи хэзээд залгамжлах болно, чамаас өөр хэн ч байхгүй» гэж билээ. Тэгэхэд нь Юрген өв угсаагаа залгамжилна гэж хариулахад Хоттер түүнийг цоолчих шахам ширтэж, «Чиний тэр өв рүү чинь арваад хүн арван хуруугаа сарвайж байна. Түүний дунд чи харин өдрийн ажил эрэгч л болж үлдэх тавилантай юм шүү» гэж цаг руугаа санаашран харж: «Хагас мөчийн дараа галт тэрэг хөдлөх нь. Миний ачааг буудал руу аваад оч. Намайг ийнхүү явсныг хэнд ч хэлж болохгүй шүү» гэж билээ.

Юрген эд бүгдийг бодон саарьтай гараараа чихээ дарж явна...