Зориуд эсгээд гаргачихсан юм шиг нимгэн зовхи, инээхээрээ алга болчихдог онигор нүд, нүүрний доожоог дарсан унжуу хамартай энэ хүнийг Самбуу гэдэг.
Тэр гүүрээр гармагц мотоциклынхоо хурдыг нэмэв. Намар оройн хүйтэн салхи чихний нь хажуугаар шуугьж, дан даавуу өмд хуучин хөвөнтэй цамцыг нэвтлэн, түүний биеийг жихүүцүүлэн байлаа. Тэнгэрт зэвхий саарал үүлс хуурвигнан уулын оройгоор цасан шамарга будрах ажээ.
Сүүлчийн шувуудын нүүдэл хошуурах үеэр цэлмэгхэн байсан тэнгэр чухамхүү Самбуугийн сэтгэл шиг гэнэт бүрх ээ юү гэлтэй байв.
Буцах цагийн зэврэн даасан байдал түүний зүрхийг хайрч хэдэн хүүхдээ яаж нэг өвлийн бүрэн хувцастай болгоно доо гэхээс эрийн сэтгэл түгшинэ.
Түших ханьгүйгээр миний өвөлжих эхний өвлийн хүйтний хошуу наашилжээ гэж тэр бодохоос өөрийн эрхгүй нулимс нь цайлалзана.
Энэ хорвоо яасан ч хатуу юм бэ дээ. Хамгийн бага охиныг минь ядаж бага сургуулийн босго алхуулж байж, Цэвэлмааг минь аваачихгүй, яав даа даанч...
Самбуугийн туранхай гозгор шанаа дээгүүр халуун нулимс урсана...
